Niemand sterft onverwachts...

Iedereen die onverwachts sterft…

… heeft vanmorgen, net als jij, zijn tanden gepoetst

… ook de borstel door z’n haren gehaald

… naar buiten gekeken toen de buurvrouw voorbij liep

… gelachen om een slechte grap op de radio

… zijn auto ingeparkeerd op die smalle parkeerplek

… zichzelf aangekeken in de achteruitkijkspiegel

… net als jij, vijftien keer in een uur zijn mobiele telefoon gecheckt in de hoop op nieuws

… zijn aardappels, groente en vlees keurig opgegeten

… zich geïrriteerd aan de lange reclameblokken op televisie

… het journaal gekeken en zich verwonderend wat er allemaal in de wereld gebeurt

Allemaal doodnormale zaken. Maar niet wetende dat de dood dichterbij was dan ooit. Niet wetende dat het de laatste keer was. De allerlaatste keer. De allerlaatste keer dat jij onderdeel zou zijn van deze wereld. De wereld van de levenden. En dat jij het nieuws zou worden: het nieuws van dié dag.

Vandaag gaan er weer een paar onmisbare mensen. Ze vallen weg uit onze levens en verdwijnen. Ze verdwijnen in kleine artikeltjes in de krant. Overlijdensadvertenties, maar ook berichtjes die mij om de één of andere reden toch intrigeren. Man overleden na val trap, 29-jarige vrouw overlijd aan hersenbloeding, vrouw komt om bij trambotsing, het zoveelste geval van eerwraak, peuter verdrinkt in vijver, man op leeftijd bezwijkt door extreme hitte, vrouw overlijdt bij bevalling. Artikelen waar onze adem van stokt en we heel even bij stilstaan, voordat de dag weer verder gaat. Dit zijn allemaal mensen met een familie, een vriendengroep, hobby’s en een baan. Net als wij.

Ik sta, elke ochtend, voordat ik de dag begin, stil bij deze mensen. En morgen extra. Omdat ik weet wat het is als er abrupt iemand wegvalt uit jouw leven. Dan staat jouw wereld letterlijk heel even stil. Morgen is het een jaar geleden dat de MH17 neerstortte. Een dag waarop er door het neerhalen van deze vlucht 298 mensen wegvielen uit de levens van duizenden andere mensen. Op de plekken waar deze personen zijn/haar wortels had viel een enorme leegte en werd het ineens stil. IJzig stil, op een moment dat de wereld moord en brand schreeuwde.

Een jaar geleden waren deze 298 mensen het nieuws van die dag. Een ramp die nog vrijwel elke dag nieuws oplevert. Maar het voor de nabestaanden verandert het nieuws nooit. Hun geliefde is er niet meer en komt ook niet meer terug. Hun reis is gestopt, met in hun hoofd dromen over later. Maar later kwam nooit.

Sterven doe je eigenlijk nooit onverwachts. Want één ding wat wij vanaf onze geboorte zeker weten, de enige zekerheid die we hebben in het leven, is dat we sterven. De ene alleen vroeg. De andere laat. Het klinkt zo cliché, maar op dagen als vandaag besef ik mij eens temeer: leef vandaag en wacht niet tot morgen.