Het leven kan raar lopen...

Mijn eerste vriendje. De eerste keer verkering. Het voelt deze dagen als gisteren, maar het is inmiddels al ruim 20 jaar geleden. Tot in de vroege uurtjes dansen in Starlight. Breezers drinken alsof ik geen lever had en tongzoenen tot je er duizelig van werd. Wij hadden dezelfde humor en jij een hart van goud, maar ik besefte al vrij gauw dat wij eigenlijk niet zo goed bij elkaar pasten. Jij zag dat destijds anders, maar toch maakte ik het uit. Het leven kan raar lopen…

Jouw glas was vol en leeg. Jij was altijd duidelijk met jouw oordeel. Jij barste van vertrouwen en dan ineens dook toch onzekerheid op. Jij kon mij enorm aan het lachen maken, maar ook flink irriteren. De lucht was strakblauw of je bromde dat hij vol zat met wolken. Het gras bij de buren leek soms groener. Al was het gras bij jou ook heel erg groen. Daar zorgde je wel voor. Je werd uiteindelijk fulltime boer. Het leven kan raar lopen…

En toen belandde jij in de bus op weg naar de Zwarte Cross naast Maarten. Jullie hadden een klik en trokken die dag samen verder op. Jullie zagen elkaar vaker. Jullie deelden de liefde voor muziek en bezochten samen regelmatig festivals en feesten. En zo kwam het dat jij weer bij mij op de bank zat. Nu als vriend van Maarten. Het leven kan raar lopen…

Zaterdag ging de telefoon. Donkere wolken pakten zich samen. Jij had besloten jouw leven te beëindigen. Jij bent niet meer. Ongeloof overheerst bij ons. Jij, die altijd zo aanwezig was, was stil. En wij ook. Het leven kan raar lopen…

Woensdagavond gingen we met wat vrienden naar jouw huis. Bij het openen van de deur zag ik jouw schoenen staan en jouw jas hangen. Een steek in m’n hart. Die zullen nooit meer gevuld worden door jou. Ergens hoopte ik dat je binnen zou komen en zou zeggen dat je ons in de maling had genomen. Maar het bleef stil. Wij zaten in jouw huis, zonder jouw aanwezige lach. Het leven kan raar lopen…

Na jouw vriendin een hele dikke knuffel te hebben gegeven verlaten we als laatsten jouw huis, in de stilte van de nacht. Het schijnsel van de maan op de stal. De lichtjes van de stad in de verte. Het is koud. We lopen naar de auto. Dit is hetzelfde pad, wat jij als laatste keer hebt gelopen. Ik voel een rilling. Het leven kan raar lopen…

Op onze trouwdag 3 maanden geleden was jij erbij. We dansten. We dronken. We lachten. We vierden het leven en de liefde. En afgelopen week op het dorpsfeest hebben we deze trend voortgezet. Het leven lachte ons toe. Dachten we. Nu heb je opnieuw de kleren van onze bruiloft aan. Voor altijd. Het leven kan raar lopen…

Morgen brengen we jou naar jouw laatste rustplaats. Met jouw familie, vrienden en iedereen die je lief had. Wat ga jij een gat achterlaten. Hopelijk heb je nu de rust gevonden die je zocht.

Damn. Het leven kan raar lopen…