Waar een wil is...
Dat lukt nooit, daar heb ik het geld niet voor, dat kan ik niet, wat als het niet lukt, wat zullen andere mensen wel niet van mij denken....? “Maar heb je het al wel eens een keer geprobeerd?”, vraag ik dan vaak. Meer dan eens is dat niet het geval.
Gisteren volgde ik een training over innovatiemanagement en ook daar kwam het weer terug: we zijn zelf vaak onze grootste belemmering. Ons ego, ons brein spreekt ons gevoel tegen als die een pad af wil slaan wat hij niet kent. Ons brein houdt van vaste patronen, structuur. Kent alleen wat we al eerder gedaan of ervaren hebben.
Gisteren stapte ik weer even uit mijn comfortzone. Nieuwe kennis opdoen en uittesten op een groep die je niet kent. En vind ik dat dan niet spannend? Tuurlijk wel. Maar het gevoel dat je daarna hebt is het dubbel en dwars waard: de euforie als je ziet dat je je in korte tijd bepaalde zaken eigen gemaakt hebt, de energie die weer gaat stromen, de nieuwe ideeën die weer opkomen als je ergens de tijd voor neemt.
Gisteren werd mij meer en meer duidelijk dat ik op dit moment mijn “droomleven” leef, door een paar zaken:
Al jong het besef hebben dat het leven eindig is en dat ik daardoor alles eruit wil halen wat erin zit. Maar nog veel belangrijker: ik werd ook al op jonge leeftijd serieus genomen door mijn ouders die mij lieten zij mij inzien dat het leven voor een heel groot deel maakbaar is.
Ik keek als tiener vaak kritisch naar waarom dingen “horen”. In plaats van mij daar tegen af te zetten, ben ik altijd de dialoog aangegaan. En werd ik gehoord. Zo deed ik mijn HBO-studie in 2 jaar, deed er nog marketingtrainingen (NIMA) naast, ging ik werken toen ik 17 was en kocht ik mijn eerste huis toen ik 19 was. Nu ik terugkijk was er geen enkele andere leeftijdsgenoot die ik kende die het zo deed. Was het altijd makkelijk? Nee. Maar voor mij voelde het toen goed. En nog steeds. Het heeft mij zoveel geleerd wat ik nog steeds toe kan passen.
Mijn ouders zijn hierin goud geweest en diezelfde ouder hoop ik ook voor mijn kinderen te zijn. Ik denk wel eens dat onze generatie haar kinderen vaak teveel “pampered”. Incluis mezelf 🙈Mijn ouders hebben mij altijd vanuit kracht en liefde laten vertrouwen op mezelf. Ze stelden aan de voorkant altijd goede, kritische vragen (ik hoor hen af en toe nog: “is dat wel verstandig?”). Maar welke keuze ik ook maakte, ze stonden altijd voor mij klaar. Daar ben ik nog iedere dag dankbaar voor. Want hierdoor voelde ik; ik kan dromen waarmaken. Ik kan mijn leven indelen zoals ik dat wil. Ik ben onafhankelijk, creatief en vind altijd een weg.
En ik besef mij, nu ik ouder ben, steeds vaker dat dat de sleutel is tot een gelukkig leven. Geef kinderen de ruimte. Geef ze de ruimte om te vallen op hun route en met creatieve oplossingen zelf weer een nieuwe weg te vinden. Wees er voor ze. En leer ze dat “uit je comfortzone stappen” helemaal niet zo spannend is als men vaak insinueert. Altijd even de casus overdenken: tart jouw mindfucks. Er dan bij stilstaan of dit VOELT als de beste route en zo ja, dan gewoon: GAAN!
Ook al loopt de route misschien niet helemaal zoals je van tevoren bedacht had.... Waar een wil is...
... is namelijk altijd een weg 🙏🏻
(Note: En vergeet onderweg ook niet van het uitzicht te genieten 😉)
