Waarom dromen vaak dromen blijven...
Eerlijk gezegd zat ik nooit om een praatje verlegen… Maar sinds ik Mooiedroom gestart ben, heb ik de mooiste gesprekken. Mensen die hun dromen, en vooral de weg er naar toe, delen. Maar ook hun fouten, valkuilen en angsten. Het woord dromen maakt veel los in mensen en dat is bijzonder. Iedereen heeft wel één of meerdere dromen. Of ze nu groot zijn of klein. We zijn dromers. Allemaal.
Ook ik. Ik hoor af en toe dat mensen om mij heen hun dromen opschrijven en ik heb mij dat ook wel eens voorgenomen. Maar tot op de dag van vandaag niet gedaan. Waarom niet? Omdat bucketlists zoooo 2010 zijn? Omdat ik niet weet waar ik moet beginnen? Omdat ik mij stiekem schaam voor sommige dromen? Nee. Omdat ze veilig in mijn eigen hoofd zitten. En ik dan ook geen verantwoording af hoef te leggen als ze niet slagen.
Vorige week kwam ik tot een inzicht wat eigenlijk best wel droevig voelde…. Wat ik doe, doen heel veel mensen. Je houdt jouw dromen verborgen voor de rest van de wereld, je bedenkt er excuses voor, je luistert naar mensen die zeggen dat het onrealistisch is… En vind dat je al rijk bent met wat je hebt… Maar weet je wat de meest rijke plek ter wereld is? Niet Qatar, niet Brunei… Nee. Ik geloof het kerkhof. Daar liggen honderden onuitgevoerde uitvindingen, duizenden ongeschreven boeken, miljoenen onuitgewerkte ideeën. Mensen die, net als ik, hun dromen in hun hoofd hebben laten zitten.
We denken allemaal dat we rijk zijn met wat we hebben: een mooi huis, een prachtige auto, een goede baan. Maar als je op jouw sterfbed ligt, zijn dat soort zaken compleet irrelevant. Hoe rijk je bent zit hem in andere zaken. Onderzoek toont aan dat mensen op hun sterfbed vooral spijt hebben van het feit dat ze hun leven hebben laten leiden door wat anderen van hen verwachten, in plaats van de eigen dromen na te jagen. Als je in alle helderheid terugblikt, is het makkelijk te zien hoeveel dromen niet in vervulling zijn gegaan.
En hoe komt dat? We stellen ze uit. Uit angst om te falen en om op deze manier jouw ego te beschermen. Grappig genoeg is uitstelgedrag aangeleerd gedrag. Ooit wel eens een geboren uitsteller gezien? Er komt een moment in ons leven dat we beseffen dat we het uitstellen van taken iets oplevert. We gaan het vaker doen, zodat het uiteindelijk een onderdeel wordt van ons dagelijkse handelen. Het voelt veilig. En vervolgens gaan we uitstelgedrag ook nog eens rationaliseren. Er is namelijk altijd wel een excuus te bedenken waarom je iets niet hebt gedaan. Lekker de confrontatie met jezelf uit de weg: je geeft aan dat je niet exact weet wat je wilt. Door middel van uitstelgedrag hebben we de emoties van stress en angst weten te vermijden. Tijdelijk. Maar toch…
En dat is ook precies waar het bij het najagen van dromen mis gaat. Na dromen volgt dus niet standaard het ‘doen’. In mijn ogen heeft het verschillende oorzaken. Loslaten, angst en routine. De meeste mensen voelen angst om een risico te nemen. En de angst om te beoordeeld, of nog erger te veroordeeld te worden. Bovendien zitten we allemaal in een vast patroon. Iets wat we stiekem heel erg lekker vinden. Mensen zijn van nature structuurdieren en vinden het moeilijk om het oude los te laten. En om die routine te doorbreken zijn er maar twee dingen nodig: zelfdiscipline en daadkracht. Als je ze zo op papier ziet staan, geen onoverkomelijke zaken. Toch?
Ondanks dat ik van nature heel weloverwogen en beheerst ben, krijg ik de laatste tijd soms bijna de neiging om mensen door elkaar te schudden. Te schreeuwen. Je-hebt-maar-één-leven-en-laat-het-leven-je-niet-gebeuren! Ik vraag mij wel eens af wat er zou gebeuren als ik dat ineens midden in de Albert Heijn zou doen, of tijdens een belangrijk zakendiner? Of gewoon terwijl je in de sauna zit. Het lijkt mij hilarisch. Maar misschien niet heel erg gepast…
Lieve mensen, jullie ideeën liggen niet op het kerkhof. Nog niet. Blijf niet dromen. Ga het doen. Een droom die je niet hebt kunnen realiseren, is minder erg dan een droom die je hebt laten vervliegen door passiviteit. Zeil (soms eventjes) weg uit de veilige haven en zorg dat de wind in jouw zeilen komt. Leef het leven snoeihard. Gewoon. Omdat het kan.
_______________________________________________________________________________________________________________________