top of page

Missen


“Wie het gevoel van missen kent, zal ook ware liefde kennen” Al bijna 2000 dagen moet ik mijn zusje missen. In het begin na haar overlijden vroeg ik mij af wat dat missen precies was. Gevoelsmatig was ze nog zó dichtbij. Maar naarmate de tijd verstreek begon de definitie van missen steeds meer tot mij door te dringen. Ik was bang dat ik haar stem zou vergeten. Haar lach. Dat ik zou vergeten hoe haar aanwezigheid voelde. Soms dacht ik haar voetstappen bij de voordeur te horen. Soms dacht ik haar op straat ineens te zien fietsen of lopen. Met een snelle tred. Want je haastte je, net als ik, door het leven heen. De 24 uur in een dag effectief benutten, want we wisten allebei: het leven is fantastisch, maar het kan maar zo over zijn… Dat dat bij jou ook het geval zou zijn, heb je nooit gelukkig nooit geweten.

Wat ik nooit heb geweten, is dat gemis zo ineens kan komen. Tijdens een nummer op de radio, tijdens het hardlopen of het borrelen, tijdens de eerste stapjes van mijn zoon, tijdens het tandenpoetsen, tijdens het zien van een vlinder en tijdens het autorijden. Het missen kwam altijd wanneer ik het niet verwachtte. Het kwam altijd knoerthard binnen denderen. Vol in het hart.

In die 2000 dagen dat mijn zusje er niet meer is, is er vreselijk veel gebeurd. Zo’n 100 weken geleden werd ik moeder. Overigens niet zo’n standaardmoeder. Dat ben ik nooit geweest en ik vermoed dat ik het ook nooit ga worden. De meeste moeders werken het liefste maximaal 3 dagen per week en liever misschien helemaal niet, vergeten na de geboorte de rest van hun sociale leven en houden hele lijstjes bij met eerste tandjes, stapjes en groentehapjes. Lieve zoon, ik heb daarin verzaakt. Sorry.

Ondanks dat ik niet een voorbeeldmoeder ben, kan ik wel zeggen dat de band met mijn zoon ijzersterk is. Ik hou van hem met heel mijn hart en door naast een leven als moeder ook nog een ander leven te hebben, ben ik ervan overtuigd dat ik voor hem de allerleukste moeder zijn. En ik heb het natuurlijk ook wel getroffen: want gelukkig is hij echt de allerleukste zoon van het noordelijk halfrond.

Vanmorgen hebben we een kwartier lang op onze buik in het gras naar een voorbij hobbelende slak gekeken. In de stralende zon. Mijn zoon fronste zijn wenkbrauwen en glimlachte naar mij. Hij kroop dicht tegen mij aan, sloeg een arm om mij heen en wees naar het huisje wat de slak meezeulde. Er vloog een vlinder voorbij en we hadden een ademloos gesprek. Ik keek en lachte mee. En ik voelde mij gelukkig. Zo intens gelukkig.

Maar ineens besefte ik wat ik die nacht had gedroomd en ik voelde een knoop in mijn maag. Vannacht droomde ik mijn zusje en mijn zoon samen speelden. Ik keek vanuit de deuropening toe met een kop thee in mijn hand. Ze stoeiden, knuffelden en lachten samen. Het voelde zo logisch. Zo vanzelfsprekend. Twee mensen die voor mij zo belangrijk zijn in mijn leven, samen in één kamer. Ik wilde dit moment vasthouden en zorgen dat het nooit meer voorbij zou gaan. Des te pijnlijker was het ontwaken. Toch kreeg ik een mooi besef: door de vreselijkste en mooiste gebeurtenis mijn leven, heb ik geleerd om te leven.

Allerliefste zoon. Jij laat mij lachen door mijn tranen heen, jij laat mij stralen nog harder dan de zon en laat mij beseffen dat het leven soms best ongecompliceerd kan zijn. Het is een eer om jou als zoon te hebben en bedankt dat jij papa en mij in jouw korte leven al meer geleerd hebt over liefde en geluk dan wie dan ook. Veel in het leven draait simpelweg om geluk. Geniet van jouw leven en rijg al die kleine en grote geluksmomenten aan elkaar: zodat op momenten dat het even tegenzit en alles zwart is, je weet dat je zelf het leven kunt kleuren. Weet dat jouw moeder ongelooflijk trots op jou is. En weet dat je moeder een zus had die net zo gek, grappig en gezellig als jouw moeder was. Een tante die vast minstens zo trots geweest was.

Allerliefste zus. Ik hoop dat je af en toe even mee kunt spieken in het leven hier, zoals je vannacht deed in mijn droom. Dat je meelacht met ons. Dat je de energie voelt. En bovenal dat je trots bent. Jouw vertrek heeft er voor gezorgd dat ik alle geluksmomenten opzuig alsof ze de allerlaatste zijn. Geluk en gemis liggen vandaag dichtbij elkaar. Gelukkig was je vannacht even heel dichtbij. En vandaag toch ook weer heel ver weg.

Ik mis je.

bottom of page