Een speech voor als ik ga

Vorige week had ik zo’n avond. Koptelefoon op. En al die nummers op de repeat.“Lief?”, vraag ik terwijl ik jouw aandacht probeer te trekken. “Ja?, zeg je vragend… terwijl je met een schuin oog omhoog kijkt vanachter jouw laptop. “Welke nummers wil je draaien op jouw begrafenis?”. Ik zie dat ik jouw aandacht heb, want plots veert jouw hele hoofd op. Ik weet het. Ik ben een master in het stellen van onverwachte vragen. Soms gewoon omdat ik het leuk vind, een beetje provoceren. Maar soms ook met een doel. En vandaag is zo’n dag.

Vrijdagavond is voor ons regelmatig een mooi moment van de week. Samen aan de keukentafel, kaarsen aan, fles wijn open en de Sonos op volle sterkte. Nummers draaien die we mooi vinden, die we nooit eerder gehoord hebben, nummers uit een donkergrijs verleden, nummers waar we keihard om moeten lachen. Naast de liefde voor elkaar, delen we ook de liefde voor muziek.

Muziek raakt. Muziek vermaakt en muziek is bovenal emotie. Ik ben niet voor niets voor een radiostation gaan werken. Where words fail, music speaks. En daarom wordt er ook altijd veelvuldig muziek gedraaid op begrafenissen en crematies. De altijd lovende speeches over degene die gaat, afgewisseld met melodieuze beats met diepgaande teksten. Muziek kan zoveel meer beschrijven dan dat enkel woorden kunnen. Maar denk jij wel eens na over wat er bij jou op dat moment gedraaid zal worden? Het voelt toch altijd een beetje vreemd om te praten over het moment dat je gaat.

Je kunt ervoor kiezen om het aan anderen over te laten. Een idee. Ook meteen de makkelijkste weg. En laten wij mensen nogal vaak geneigd zijn om de makkelijkste weg te nemen. Heel eerlijk, ik zou mij echt omdraaien in mijn kist als ik zou horen dat de begrafenis top 10 op chronologische volgorde voorbij zou komen op mijn begrafenis. Niet dat je dan nog iets hoort. Maar toch.

Noem het enorme drang naar perfectie, noem het controll-freakerig… Ja, ik weet het: ik heb graag de touwtjes in handen. Maar ik heb achter de schermen al wel iets van mijn afscheid voorbereid. Ergens vind ik het toch een fijne gedachte om er zelf nog enige invloed op uitgeoefend te hebben. Bovendien weet ik, helaas uit ervaring, dat je jouw nabestaanden liever tijd gunt om met andere dingen bezig te zijn.

Waarom niet zelf al jouw afscheid regisseren, ook al heb je geen idee wanneer jouw einde zal zijn? Dat hij komt, dat is wel een zekerheid in het leven. Ik heb gelukkig geen idee wanneer ik ga. En hopelijk duurt het nog lang. Heel lang. Noem het ziek, maar misschien is het ook wel mijn ontembare nieuwsgierigheid; maar ik vraag mij wel eens af wat mensen over mij zouden zeggen op het moment dat ik daar lig. Ik ben benieuwd wie het podium pakt. Wie er uit de school klapt. Wat zijn de woorden die je mee zou willen geven?

Vaak is zo’n afscheidswoordje vol lof. Typerend dat het lijkt of een overledene altijd met een ongeschonden blazoen het leven heeft getrotseerd, er nooit een vuiltje aan de lucht was en deze persoon altijd huppelend door het leven ging. Niets is minder waar. Geen enkel leven kent allen maar pieken. Zodoende pleit ik voor wat meer eerlijkheid in afscheidsspeeches. Willen jullie mij gewoon afschilderen zoals ik was? Zorgen voor een kritische noot en een grap en een lach?

Ondanks mijn vasthoudendheid, zal ook ik ooit het leven los moeten laten. En dus het feit dat ik niet overal invloed op uit kan oefenen. Ik kan bijvoorbeeld (helaas) geen invloed uitoefenen op de teksten die door mijn geliefden worden gesproken. En ik besefte mij ineens: hoe bijzonder zou het zijn, als ik een speech schrijf voor mijn geliefden in plaats van andersom? Dus jongens, daar is hij dan. Het begin is er. Bij deze.

Tja… daar zitten jullie dan. Kijk maar eens naast je. Grappige gast he? Allemaal hebben jullie iets gemeen. Jullie kenden mij. En hebben met mij iets gedeeld. Straks tijdens een biertje maar eens over hebben, toch? Dankjewel voor al het lachen. Voor de lol. Jullie waren diegene die tegelijk met mij op deze wereld waren en het leven kleur gaven. Dankjewel voor diegenen die met mij de slingers hebben opgehangen. Zonder jullie was het leven nooit zo’n feestje geweest. En dankjewel voor alle schouders die mij hebben geholpen om de lasten te dragen. Want soms viel het feestje even stil.

Gelukkig bleef de muziek altijd spelen. Daar zorgden velen van jullie voor. Als alles zwart leek, zorgden de tonen voor de kleur. En vergeet niet de veelvuldige schaterlachen die uit mijn tenen kwamen. Die waren mij meer waard dan alle verjaardagscadeaus bij elkaar. Dus dankjewel. Je weet wie je bent.

Ik heb in mijn leven één ding wel geleerd: uiteindelijk maak je zelf de muziek. Kortom, ook al ben ik er niet meer; vier het leven door. Voel elke dag opnieuw de zon. Zorg voor plezier. Plezier moet je vergaren en dat is hard werken. Zorg dat je het krijgt. Elke dag. Probeer elke dag minstens één keer te pieken, op wat voor manier dan ook. Heb een lachstuip of een orgasme, geniet van de geur van vers gemaaid gras, doe iets wat niet mag en kick erop. Kortom, geniet. En als je mij mist: dans dan in jouw hoofd met mij. Je maakt zelf jouw eigen feestje. Elke dag opnieuw.

Lieve mensen, er is geen koffietafel na mijn begrafenis. Gedurende mijn leven hebben jullie alle tijd gehad om koffie te drinken met mij. Dus neem straks nog een biertje samen, vier het leven en denk aan de mooie momenten die we hebben beleefd. En als de muziek stopt met spelen… dans ik met jou.