Parijs - De liefde voor het leven
Gisterenavond liep ik voor het slapen gaan nog even naar het bedje van mijn zoon. Ik moest even slikken… Daar lag hij: met zijn ogen gesloten en die prachtige kleine handjes die het matras omsloten. Ik kroelde hem door zijn mooie blonde bos met haar en stond stil bij zijn wereld. Precies dezelfde wereld als waar wij met zijn allen in leven. Maar voor hem nog zo’n ongecompliceerde wereld. Je moest eens weten…
Nietsvermoedend lag hij te dromen in zijn eigen veilige kamer, niet wetende dat er zich op zo’n 600 kilometer afstand van zijn bed barbaarse taferelen hadden afgespeeld. Niet wetende dat we in een wereld leven waarin dood en verderf wordt gezaaid. De Westerse en niet-westerse wereld staan vandaag de dag verder dan ooit van elkaar af. En ik vraag mij oprecht af of dit het begin van het einde is…
Een aantal extremisten hebben voor eigen rechter gespeeld en de levens van een aantal onschuldige mensen per direct beëindigd. De taferelen in Parijs symboliseren de diepgewortelde haat tegen het westerse systeem. Waarvan ik mij overigens oprecht afvraag of dat systeem wel klopt… Want hoe vaak worden wij niet om de tuin geleid? Ik draaide mij om, keek nog één keer de kamer rond en liet mijn blik rusten op dat prachtige, kleine hoopje mens met nog een hele toekomst voor zich. De angst om te verliezen voelde groter dan ooit.
Er zijn eigenlijk twee basisemoties waaruit we handelen. Liefde en angst. Dat geld voor ieder mens. Arm of rijk. Dik of dun. Westers of niet-Westers. Het gros van de mensen reageert daarbij vanuit angst. Bang om los te laten, bang om te falen en bang om te sterven. De reacties uit de hele wereld op de gebeurtenissen in Parijs waren niet van de lucht. Sociale media ontplofte en door diverse uitspraken werd de angst nog verder gevoed. Ik schrok van de ferme uitspraken zoals: “de grenzen moeten dicht” tot aan “de Islam moet afgeschaft worden”. Velen hadden direct hun woordje klaar.
Maar wat jaagt ons vandaag de dag nu écht angst aan in de Westerse wereld? Dat er mensen rondlopen welke jarenlang geïndoctrineerd zijn en het gevoel hebben dat zij hun boodschap op deze barbaarse manier moeten verkondigen… Vooropgesteld, ik keur het geweld en de manier van het verkondigen van het standpunt niet goed. Maar even kritisch kijkend naar onze Westerse wereld… Gebeurt er bij ons niet precies hetzelfde? Worden wij ook al niet jarenlang geïndoctrineerd? Irak en Syrië… Vallen daar ook niet regelmatig onschuldige burgerslachtoffers? Net zoals de mensen afgelopen vrijdag in Parijs? En dan nog maar niet te spreken over hetgeen er in het verleden gebeurt is onder de vlag van de grootmachten? Zijn we even vergeten dat we zelf niet roomser zijn dan de paus?
Ineens kreeg ik een helder inzicht… Bang worden? De liefde voor het leven is wat ons angst aanjaagt. We beseffen ons ineens dat het jou en mij ook kan overkomen. Dat het zo over kan zijn. De manier zoals het nu in Parijs gebeurt is beestachtig wreed, maar de conclusie is continu hetzelfde. Onschuldige mensen gaan dood. De dood is niet selectief, maar willekeurig. Iedereen gaat ooit. De één gaat vroeg, de ander laat. De één door (een) ongeluk, de ander door ouderdom. Het kan maar zo over zijn.
Ik hou van het leven. Ik omarm het. En wil er helemaal geen afscheid van nemen…. Maar goed, ieder zijn moment komt. Dus laten we vooral genieten van iedere dag. En laten we zorgen dat onze (klein)kinderen kunnen blijven dromen van een zorgeloze wereld. Let love rule!
Wat ik met deze blog probeer te zeggen? Wees niet bang en zorg dat niet angst maar de liefde regeert. En bekijk bij alles wat je doet, dat niet alleen vanuit jouw eigen perspectief. Jouw waarheid, is misschien wel niet dé waarheid. Afgelopen vrijdag werd naast de 129 levens, misschien ook wel een stukje van onze naïviteit weggenomen.