Enkele reis vrijheid
Er is al zoveel over geschreven, zoveel over gezegd… Ik heb al een aantal keren met mijn laptop op schoot gezeten om er een blog over te schrijven en elke keer schoof ik het voor mij uit. Omdat ik de waarheid eigenlijk niet onder ogen durf te komen? Omdat ik niet wil geloven in zo’n onmenselijke wereld? Maar vandaag was de druppel. De foto van het tweejarige jongetje wat aanspoelde op het strand van Bodrum schokte de wereld. En mij. Ik zag hem, voelde een steek in mijn hart, wilde van alles schrijven, wilde van alles zeggen… Maar ik werd stil. Doodstil.
Hartverscheurend is het te zien dat duizenden mensen op de vlucht zijn en er alles aan doen om hun kinderen en zichzelf een goede toekomst te geven. Zo ook de ouders van het tweejarige jongetje. Zou zijn moeder hem ook gesust hebben tijdens de tocht? Geknuffeld, in de hoop dat ze daarmee het gevoel van zijn knorrende maag kon verminderen? Zij heeft zich ook afgevraagd wat hij zou worden als hij later groot zou zijn. Hem door zijn haren geaaid terwijl hij lag te slapen. Een kus gegeven op zijn klamme voorhoofdje. En nu? Nu is hij ijskoud.
IJskoud. Net als de reactie van de Europese landen. We laten het weer gebeuren. Ik voel mij machteloos. Het had mijn kind kunnen zijn. Mijn kind die ik alles gun.
Hoe verschillend we als mensen ook zijn. We hebben allemaal dromen. De ene groot, de ander klein. Wij, in de Westerse wereld, dromen veelal van het hebben van een mooie vakantie of een auto, het schrijven van een boek, het winnen van miljoenen, een droombaan en het rennen van een marathon. Jouw omstandigheden bepalen jouw definitie van geluk. Bepalen jouw doelen en jouw dromen.
De bootvluchtelingen hadden ooit, net als wij, een plek waar ze opgroeiden. Waar ze in de straten speelden, naar school gingen, waar ze samenkwamen, waar ze lachten en waar ze sliepen, waar ze in goede gezondheid oud wilden worden. Daar liggen nu hun dromen die ze hadden en hebben te rusten. Terwijl zij vluchtten voor de onrust. Onderweg hadden zij gezamenlijk maar één droom. Een betere toekomst. Vrijheid vinden. Levend.
Voorzichtig open ik de deur van de slaapkamer van mijn zoontje. Ik loop naar zijn bedje en hoor zijn oppervlakkige ademhaling. Ik aai hem door zijn haren en kus hem op zijn klamme voorhoofd. Mijn lieve kind, je moest eens weten… Terwijl je hier zo ligt te dromen zijn er duizenden mensen op zoek naar vrijheid.
Ik adem diep in en trek de deur weer achter mij dicht en ben vastbesloten. Ik zet mijn eigen dromen overboord en zet ze op een boot hier ver vandaan. Vanaf vandaag heb ik nog maar één mooie droom: ik droom van een zorgeloos leven in vrijheid. Voor mijn zoon, maar vooral voor de rest van de wereld.
Vanaf vandaag droom ik onbegrensd van vrijheid.