Eeuwige jeugd: een ode aan de Zwarte Cross
De zwarte cross ligt alweer 2 dagen achter mij. Maar nu hakt het er pas in… God, wat mis ik het. Kun je heimwee hebben naar een plek waar je niet vandaan komt?
Ik merk in mijn omgeving dat de meeste mensen die nog nooit op de cross zijn geweest er een vertekend beeld bij hebben. Natuurlijk: heerlijk om in hokjes te denken… Maar als er één ding is wat er niet op de Zwarte Cross gebeurt is het in hokjes denken. Er lopen écht niet alleen maar lompe boeren met kilo’s overgewicht en ontblote bovenlichamen die niets anders dan vrouwelijke lichaamsdelen kunnen benoemen. Zeker niet.
Ik zeg overigens niet dat ze er niet zijn. Maar met bijna 200.000 man in een weekend kun je wel zeggen dat dit een gemiddelde doorsnede van Nederland is. Ja. Er lopen zelfs hipsters. Vijfenzestigplussers. Gezinnen met kinderen. En ja. Er lopen ook moeders die hun kroost hebben achtergelaten om weer even het gevoel terug te halen dat ze hadden toen ze 18 waren. Zo ook ik.
Maar doet niet iedereen dat af en toe? Hopen we stiekem niet van die eeuwige jeugd? Waarvan we hopen dat hij echt nooit voorbij gaat… De Zwarte Cross heeft mij in ieder geval weer een shot jeugdigheid gegeven. Ik heb gelachen tot mijn mondhoeken bijna uitscheurden, diepgaande en onzinnige gesprekken gevoerd, gedanst en gesprongen tot mijn voeten pijn deden en genoten voor tien. Wat zeg ik; voor 200.000 man.
Nu na de Zwarte Cross probeer ik weer in het gareel te komen. De vlekken uit mijn kleren te wassen, mijn nagels weer te veilen en weer zonder modder achter mijn oren in de file achteraan te sluiten alvorens fris en fruitig op mijn werk te verschijnen. Mijn volwassen leven is weer begonnen, maar de laatste deuntjes van de Zwarte Cross zingen nog na in mijn hoofd.
Hulde voor de organisatoren: menig festivalorganisatie kan hier nog wat van leren. Denken in mogelijkheden in plaats van in problemen. Welk festival gooit ’s avonds de deuren open en laat het publiek gratis naar binnen komen? Welk festival faciliteert slaapplekken na een forse storm? Welk festival speelt het klaar om iedereen blij te maken zonder dat dit chemische redenen heeft? En welk festival krijgt het voor elkaar een boegbeeld te creëeren die aanvoelt als jouw buurvrouw maar geliefder is dan menig popster?
Helemaal afscheid nemen van de Zwarte Cross wil ik nog niet. Want een jaar wachten duurt weer echt lang… Dus uit stil protest heb ik mijn bemodderde schoenen nog steeds niet gewassen, laat ik een stuk tape hangen in mijn afgeplakte auto (ja, daar heb ik echt in geslapen) en laat ik de overgebleven muntjes nog op mijn nachtkastje liggen alsof ik ze morgen weer kan gebruiken. Je kan het jezelf-voor-de-gek-houden noemen. Maar ik zie het niet zo. Ik stretch mijn geluksgevoel zo lang als mogelijk. Vasthouden wat je niet los kunt laten.
Ineens besef ik mij dat ik niet eeuwig jong zal blijven, maar ik er wel alles aan ga doen om mij jong te blijven voelen. Mijn wilde haren liggen in Lichtenvoorde. En gelukkig weet ik die weg inmiddels goed te vinden. Zwarte Cross. Ik hou van je. Van de jeugdigheid die je mij brengt. Van de ongecompliceerdheid. Van de modder in mijn haren. Van de liefde die je brengt. Tot gauw. Tot volgend jaar.