Dertigersdilemma

Als je het mij vraagt: een leuk soort, die (bijna) dertigers. Welbespraakt, fit, actief en in de bloei van hun leven. Velen weten, gerijpt door hun ervaring, als geen ander hoe je het leven kunt vieren. Of feest. Of allebei. Maar één ding hebben ze gemeen: ze staan aan de vooravond van grote keuzes. Of begeven zich er middenin. De grote-mensen-wereld-vraagstukken. Waar je eigenlijk het liefst van wegblijft. Want sorry… Het is toch veel lekkerder om het leven te laten komen zoals het komt?

Iedereen om mij heen die wel eens een kijkje in mijn (dertigers)leven krijgt, zal ongetwijfeld roepen: zij heeft toch alles wat haar hartje begeert? Goede gezondheid, een mooi gezin, lieve (schoon)ouders, vrienden, een groot sociaal netwerk, een goede baan, een droomhuis. Alles wat je hartje zou móeten begeren. Maar nu heb ik één probleem: ik begeer nogal snel… De dikke van Dale omschrijft begeren als volgt: “heftig verlangen hebben naar”. Ik heb dat. Soms naar heerlijk eten. Soms naar een paar stevige armen die je optillen. Soms naar een goed gesprek. Soms naar een verre reis. Soms naar enorm uit de band springen op een festival. Soms naar het rennen van een marathon. Soms naar gezellige dertigers.

Vooropgesteld, mijn huidige man is tot op de dag van vandaag de liefde van mijn leven, maar dat betekent niet dat andere mannen mij koud laten. Dus nee, ik heb zeker niet alles wat mijn hartje begeert. In mijn ogen moet er namelijk altijd wat te dromen zijn. Anders wordt het leven pas écht saai. Daarnaast heb ik altijd een natuurlijke onrust in mij. Is dit het? Heb ik mijn doel bereikt, dan ligt de volgende droom of uitdaging alweer te wachten. En tot slot; praktisch gezien, wat zal het rommelig worden: een huis vol met mannen rond de 30, naast mijn eigen man. Ik zou geen was meer draaien. Alhoewel, dat zou ik natuurlijk ook door hen kunnen laten doen…

Het CBS heeft laatst onderzocht dat twintigers tegenwoordig hun volwassenheid uitstellen. Ze gaan zich op een latere leeftijd settelen, komen op een latere leeftijd op de arbeidsmarkt en kiezen pas later voor vastigheid in hun liefdesleven. De huidige samenleving schetst het namelijk vrij duidelijk. Als je dertig bent, is je jeugd voorbij. Voor die tijd moet je nog een spannend leven leiden en heel goed weten wat jouw kracht en zwaktes zijn. Dertig is een keiharde deadline. En passeer je die, dan is het tijd voor reflectie. Doe ik het wel goed? Waar word ik echt gelukkig van? Heb ik wel bereikt wat ik wilde bereiken? En vooral: zijn er nog dingen die ik gedaan wil hebben voordat ik 80 ben? Wat zijn mijn dromen… Want de tijd gaat dringen. Het liefst willen we allemaal nog tot ver in de tachtig wijn drinken zonder na te denken over de gevolgen en praten over het leven zonder oplossingen te vinden. Maar kan dat wel?

Eigenlijk doen we allemaal hetzelfde. We zoeken allemaal antwoord op de vraag: hoe moet ik leven? De sociale druk om een geslaagd leven te hebben, is aan de orde van de dag. Maar wanneer is jouw leven geslaagd? Ik denk dat dat is als je gelukkig bent. Je zonder oordelen kunt leven. De vraag is dan alleen; moet je daarvoor antwoord hebben op alle andere vragen? Of kun je gewoon het leven te laten komen zoals het komt, leren van de lessen en af en toe bijsturen (of het roer omgooien) als je merkt dat je niet gelukkig bent? Niemand weet namelijk het antwoord op hoe je moet leven. Ergens een best geruststellende gedachte. Wel weten we als we naar onszelf luisteren wat we echt willen. Het is goed om dromen te hebben. Een stip aan de horizon. Die zijn van jou. Van niemand anders. Dus volg jouw hart en jouw dromen. Stapje voor stapje.

Ik ben gelukkig. Heel gelukkig. Nu ik de cruciale grens van 30 al even gepasseerd ben, voel ik mij zekerder en sterker dan ooit. Maar mijn licht ontluikende dertigersdilemma zorgt ervoor dat ik weer even op scherp gezet wordt en mijn leven af en toe “tegen het licht” hou. En wel eens twijfel. Tob. Nadenk. Mijmer. Om uiteindelijk, na 1000 hersenspinsels, te beseffen dat ik eigenlijk nog steeds heel erg gelukkig ben en zelf aan het roer sta. Elke dag weer opnieuw.

Mijn advies: neem het dertigersdilemma, maar ook jouw leven niet altijd even serieus. Het dertigersdillema is een extra midlifecrisis en die moet je vooral lekker laten overwaaien. Dat betekent absoluut niet dat je alles maar moet laten wat het is, maar bekijk jouw leven af en toe met een helicopterview en vraag je af waar je niet blij van wordt. Zorg dat je dit kunt ombuigen en deze overwinning jou een goed gevoel geeft. Geniet van het moment. Want momenten zijn duizend keer belangrijker dan dingen. Verzamel ze. Rijg ze aan elkaar. Dan is de ketting van momenten op jouw 80ste een mooie bonte verzameling.

En als ik op een druilerige zondagmorgen de was doe, kan ik een glimlach niet onderdrukken. In gedachten helpen vijf gespierde, gebruinde dertigers mij. Bij de droger. Naast het wasrek. Op de wasmachine. Ik denk aan mezelf over 50 jaar in het bejaardentehuis, tussen de verschrompelde maar nog steeds net zo leuke mannen. Ik geef een zwieper aan de knop van de wasmachine en huppel naar beneden. Plof met een zelfvoldane glimlach neer op de bank naast manlief. Ik blij. Hij blij. Eigenlijk is het leven helemaal niet zo gecompliceerd.