Superman
Ik had mij van tevoren al voorgenomen: mijn leven met kind, gaat echt niet heel anders worden dan een leven zonder. Sterker nog, ik blijf koste wat kost relaxed. Wat ik wellicht even vergeten was is dat baby’s, vooral die eerste weken, ervoor zorgen dat dag aanvoelt als nacht en vice versa.
Gelukkig wist ik ieder uurtje slaap te pakken wat ik pakken kon. ’s Nachts borstvoeding geven? Geen probleem. Ik sloeg mij keurig door de nachten heen. Net weer op één oor liggen en een luier moeten verschonen? Ik draaide mijn hand er niet voor om. Tuurlijk was het vermoeiend. En ja, ook ik dacht een hele enkele keer wel eens; waar ben ik aan begonnen? Maar ik ging door en liet mij niet kisten.
Totdat ik ’s nachts ineens dromen kreeg. Enorm echt lijkende dromen. Onze zoon sliep al lang niet meer bij ons op de kamer, maar steevast droomde ik dat hij bij ons in bed lag en op miraculeuze wijze verdween. Van meegezogen worden in het matras, tot opgegeten worden door manlief: mijn fantasie was nog nooit zo met mij aan de haal gegaan. Hallucineren was er niets bij.
De mensen die mij kennen weten dat ik van carnaval houd. En ook wel van een biertje. Dus toen Levi een paar maanden oud was, besloot ik die nachtelijke onrust uit eigen beweging weer op te zoeken. Maar nu om naar foute muziek te luisteren, mij in een belachelijk pak te hijsen en op subtiele wijze tegemoetkomende polonaises te ontwijken. Het waren immers de laatste dagen van mijn zwangerschapsverlof, dus het was in mijn ogen een goed idee om daar nog even van te profiteren.
Toen ik na drie dagen alle hits weer uit volle borst mee kon zingen en er bijna bier uit mijn poriën kwam, besloot ik de laatste dag thuis te blijven, om weer heerlijk te knuffelen met mijn mannen en te zorgen dat ik nog voldoende dagen had om weer fit op mijn werk te kunnen verschijnen. Ik ging lekker op tijd naar bed, zodat ik de volgende ochtend wel topfit zou zijn. Tenminste, dat zou je denken….
Die nacht stapte ik in bed met het idee om even flink bij te slapen. Ik droomde van hilarische carnavalsoutfits, biergooiende mannen, een persoonlijke carnavals-hit en van een bed vol confetti. Ja, afkicken moet je niet alleen van de drank, maar ook van carnaval. En toen kwam het weer… Ik zag in mijn droom mijn zoontje in zijn superman-carnavalspak voorbij kruipen over het hoofdeind van het bed en ik ging langzaam overeind zitten. “Nee!”, ik schreeuwde de naam van onze zoon… Hij mocht daar natuurlijk niet vanaf vallen. Gelukkig pakte ik hem op tijd op en legde hem weer neer in zijn bed.
Voor eventjes, want om 2:00 uur precies werd ik wakker van een enorme klap en een heel raar gevoel op mijn hoofd. BAAAAMMMMM!!! Ik denk dat de gemiddelde carnavalsvierder op dat moment op de deurmat viel. Ik lag ook op de grond, maar had echt geen idee meer wat links en rechts was of wat onder of boven. Wat ik nog wel wist is dat ik in de veronderstelling was dat mijn zoontje opnieuw superman-activiteiten aan het uitvoeren was… en ik hem daar als supermoeder natuurlijk voor wilde behoeden.
De lamp in de slaapkamer ging aan, want inmiddels was mijn wederhelft ook wel benieuwd wat de klap veroorzaakt had. Ik keek hem onnozel aan en riep nog wel… “Levi, Levi is gevallen”. En in zijn ogen zag ik alleen maar verwarring… Midden in de nacht, zag hij zijn vriendin op de grond zitten met een hoofdwond waar het bloed uit sijpelde… Schaapachtig kijkend en vooral stamelend: “Levi is gevallen”. Hij sprong op, keek naast mij op de grond en rende naar de kamer naast onze kamer. Nog verder in verwarring kwam hij terug in onze slaapkamer, waar ik inmiddels het verschil tussen vloer en plafond weer ontdekt had en langzaam op probeerde te krabbelen: “Maar Levi ligt gewoon hier! Wat heb je gedaan?!”
Ik droomde dat mijn zoontje naast mij lag, over de bedrand kroop en uit bed viel. Uiteraard ben ik er achteraan gedoken. Niet zo slim, want mijn zoontje lag gewoon in zijn eigen bed en hetgeen waar ik op dook was mijn nachtkastje. En om de klap nog even extra kracht bij te zetten, vervolgens heb ik mijn hoofd nog heerlijk tegen de bedrand en vervolgens tegen de grond gevleid.
Met hechtingen in mijn wenkbrauw, een gekneusd jukbeen en een hersenschudding zag ik er in ieder geval niet meer uit als een supermoeder. Wel of ik een jaar carnaval had gevierd. Ik had dan ook heel wat uit te leggen toen ik mijn werk moest melden dat ik niet kon komen werken door een vreselijk echt lijkende droom in plaats van een dronkenmansactie met carnaval. Ik denk dat er tot op de dag van vandaag nog steeds mensen zijn die denken dat ik een enorm goede smoes bedacht heb, maar dit is echt de waarheid.
De diepgewortelde angst om iemand te verliezen, gaat blijkbaar verder dan gedacht. Zelfs in dromen. Dit was mijn manier om in ieder geval te beseffen dat ik die kleine superman van mij echt nooit meer kwijt wil en dat ik alles voor hem doe. Voor deze droomman ga ik door het vuur en duik ik op nachtkastjes. Hoe relaxed je ook denkt te kunnen blijven na een ingrijpende gebeurtenis in jouw leven, soms geven dromen jou opvallende inzichten. Gelukkig zijn dromen zijn vaak bedrog… Maar deze leek wel verdomd echt.
