Wolk van een baby

De tijd vliegt. Anderhalf jaar geleden werd ik moeder. Nou ja… toen werd onze zoon geboren. Moeder was ik zeker nog niet vanaf moment één. Mooi hoe alle zwangerschapsboeken jou voorspiegelen dat in de zwangerschap alle kwaaltjes erbij horen, dat de bevalling écht even doorbijten is, maar als de kleine eindelijk op jouw borst gelegd wordt dat allesoverweldigende gevoel verschijnt en je alles als sneeuw voor de zon vergeet. Een prachtige droom. Het leek mij een heel bijzondere gewaarwording… Ik zag mezelf al liggen: in een ziekenhuisbed, een apetrotse man aan mijn zij, twee trotse zusters aan het voeteneind en ik zo fris als een hoentje met een glimlach van oor tot oor met in mijn armen een wolk van een baby in een deken van licht.

Yeah right. De werkelijkheid was anders.

Kwaaltjes? Had ik amper. Of ik had ze wel, maar besteedde er weinig aandacht aan. Met 8 maanden zwangerschap ging ik nog mountainbikend door de duinen en ja, ik zat ook nog in de kroeg met mijn bolle buikje rustig onder de bar. Het sportieve en sociale leven houdt toch niet op te bestaan, wanneer je weet dat je met zijn tweeën bent?

Grappig genoeg was ik ook relaxter dan ooit. Stress op het werk? Geen idee waar ik mij de afgelopen jaren zo druk om gemaakt had. Moesten er nog zaken geregeld worden voor de kinderkamer? Ach, dat kwam wel… Waar je regelmatig verhalen hoort over hormonen-bommen, leek ik wel non-stop stoned.

De uitgerekende datum werd overschreden. Maar de romantiek van het zwanger zijn had ik nog steeds niet uitgevonden. Een veranderend lichaam (incluis enorme voorgevel) en onbekende mensen die je ineens aan wilden raken. En slapen… Tja, alleen al omdraaien was een hele excisie.

En toen… toen was daar het moment waar iedereen mij bang voor gemaakt had. Puffen, inknippen, gillen… Tot op de dag van vandaag ben ik ervan overtuigd dat ik mentaal mijn bevalling uitgesteld heb, uit pure angst om de controle los te laten. Twee weken na de uitgerekende datum was er geen weg meer terug. Ik werd ingeleid. Doodeng vond ik het.

Na een bevalling met flink wat hindernissen kwam onze zoon eindelijk ter wereld en werd op mijn borst gelegd. Een warm hoopje mens. En ik lag daar te wachten… Waar was dat droombeeld? Manlief zat in shock naast mij, de zusters liepen heen en weer en de gynaecoloog vroeg waar de camera was. Of hij niet een foto moest maken. Mijn vriend en ik keken verdwaasd van de gynaecoloog naar het warme hoopje mens dat op mijn borst lag. Onze baby. Maar dat allesoverweldigende gevoel? Dat was er niet…

Zelfs een week na tijd, lag onze zoon in de box en wij zaten op de bank. Keken elkaar aan en vroegen ons oprecht af of met de geboorte van een kind, het empatisch vermogen verdwijnt. Maar inmiddels weten we beter. Sommige dingen groeien. Kinderen, maar ook de liefde voor jouw kind. Inmiddels zijn we anderhalf jaar verder en is het een wolk van een dreumes. En is dat allesoverweldigende gevoel is in grote getale aanwezig. Alleen iets later dan verwacht. Net als hij.