Alles komt goed. Bijna alles.

Lieve sis,

9 mei 2010

Stilte was het laatste woord. Jij was niet meer. Van de één op de andere dag was jij ‘ineens’ weg. Mijn klankbord, mijn stapmaatje, mijn grappenmaker, mijn hartsvriendin, mijn evenbeeld, mijn hardloop-maatje. Maar bovenal mijn lieve, mooie zusje. Weg.

Ik geloof helaas niet in een hiernamaals, in een hemel of in reïncarnatie. Weg is weg. Stiekem hoop ik nog wel eens dat ik van gedachten verander, want iedere andere gedachte had mij vast meer troost gegeven dan deze gedachte. Maar aan de andere kant: vermoedelijk ben ik daar te nuchter voor.

Toch ben ik ervan overtuigd dat ik het gevoeld heb, het moment dat het leven jouw lichaam verliet. Zonder zweverig te willen zijn: ik geloof wel dat je op een ander niveau een connectie kunt hebben. Een manier die wij als mensen vaak niet weten te verwoorden, maar die we allemaal kennen: ‘een klik’ met iemand die je nooit eerder gezien hebt, dat belletje als je nét aan iemand denkt, of als je je zonder woorden naar iemand kunt uitdrukken. Met sommige mensen ben je op unieke wijze verbonden. En ja, met sommige mensen ben je verkeerd verbonden. Maar dat was bij mijn zusje en mij zeker niet het geval. We waren twee handen op één buik. Twee puzzelstukjes met een verschillende vorm, maar die naadloos in elkaar pasten.

Ik zie mezelf nog staan, onderaan de trap in ons ouderlijk huis een dag na jouw overlijden. Ik was aan het regelen, ging in een overlevingsmodus en had het idee dat niemand mij begreep. Mama stond bovenaan de trap en sprak toen ik er doorheen zat de troostende woorden: “Het komt goed”. Ik kookte inwendig en schreeuwde nog net voordat ik de deur uit wilde rennen: ‘Dit komt niet meer goed. Ze is dood.” Ergens had ik gelijk, want jouw dood was onomkeerbaar. Het voelde zo hard. Niet eerder was de betekenis van het woord ‘nooit meer’ zó goed tot mij doorgedrongen. Ik was boos, verdrietig, teleurgesteld. Maar wat ik toen niet wist is dat wat ik nu wel zie…

Ik heb zelfhulpboeken gelezen over rouw, heb mijn hart gelucht op forums, heb vrienden en vriendinnen een hemd van het lijf gevraagd… om er vervolgens achter te komen dat geluk in jezelf zit. Net als de antwoord op de vraag hoe je moet rouwen. Je MOET ook niet rouwen. Het komt. Of het komt niet.

9 mei 2020

“Alles komt goed”. De woorden die ik 10 jaar geleden verafschuwde. Zo vaak zeiden mensen het tegen mij. Walgelijk vond ik deze zin. Hoe kon iemand dat nu zeggen? Jij was toch niet meer?

Maar nu 10 jaar later, betrap ik mijzelf erop dat ik deze woorden ook wel eens uitspreek. En misschien komt niet “alles” goed. Maar wel veel. Heel veel. De situatie verandert namelijk niet. Maar wel de manier hoe je met de situatie omgaat. Rouwen is rafelig. Komt bij vlagen. En bovenal: het gaat nooit weg. Mijn zusje blijft onderdeel van mijn leven. In de dingen die ik doe, in de karaktereigenschappen van mijn eigen kinderen, in de keuzes die ik maak. Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk. Maar wel op mijn manier. Je kunt stil blijven staan bij wat er niet is… Maar ook vooral dankbaar zijn voor wat je wel hebt. En wat je hebt gehad; wat ik met haar meegemaakt heb en wat ik van haar geleerd heb: de ontelbare lachbuien, de fenomenale stapavonden, de diepgaande gesprekken. Ik ben er enorm dankbaar voor.

En toch voelt het op een dag als vandaag oneerlijk. Mijn leven ging verder: twee kinderen, een nieuw huis, een huwelijksaanzoek (inclusief uitgestelde bruiloft ;-), een andere fantastische baan, succesvol eigen bedrijf, nieuwe inzichten, nieuwe lachbuien, nieuwe fenomenale stapavonden en nieuwe diepgaande gesprekken. Maar allemaal zonder jou.

Voor jou kwam het niet goed. Voor jou was het over. Het leven voor mij ging weer door, maar met een ontbrekend puzzelstukje.

Vandaag kwamen we met een aantal naasten bij elkaar (op 1,5 meter) en keek ik rond... Allemaal 10 jaar ouder, wijzer en in sommige gevallen ontbraken er nog ineens nog meer puzzelstukjes. We zijn allemaal getekend door het leven, maar al deze mensen ervaren geluk. We voelden de zon op ons gezicht en lachten. We genoten van het moment, ieder met zijn ontbrekende puzzelstuk(jes). Maar een puzzel hoeft niet compleet te zijn, om te zien hoe mooi het geheel is, toch? Sanne heeft ons, zelfs 10 jaar naar dato, een les geleerd: geniet van het moment, maar vertrouw zo min mogelijk op het volgende.

Een hele harde les, maar zo is Sanne onbedoeld onderdeel van al ons geluk ❤️

Ik hoor het haar zo fluisteren...

Alles komt goed.

Nou ja.... Bijna alles dan.