Dertiger. En dan ineens geloof je niet meer in de Sint.
Vandaag liep ik rustig door een winkelstraat met mijn dochtertje aan mijn hand. Vele winkelruiten waren bekleed met mijters, pieten en pepernoten. Dit vergezeld door schreeuwende leuzen om mensen naar binnen te halen. Ik wierp een blik door de winkelruiten en zag vandaag absurd veel rondrennende ouders, hoofdzakelijk moeders, driftig zwaaiend met hun pinpas. Dat alles om de komende dagen hun kroost te voorzien van passende cadeaus. De donkere dagen voor kerst lijken wel gevuld met drukte, stress en koopwoede in plaats van met warmte en aandacht voor elkaar. Zuchtend en steunend staat naast mij een moeder met haar armen gevuld met tassen en gloeiend rode wangen: “Pfff... En we zijn al zo druk”.
Sinterklaasavond. Hebben wij nu echt dit soort momenten nodig om nader tot elkaar te komen? Om samen te zijn in onze drukke levens? En vervolgens een moment te creëren waarbij nagenoeg alles om materialistische zaken draait? In ons drukke bestaan zijn er een aantal zaken cruciaal en ik denk dat tijd en aandacht daarin twee essentiële elementen zijn. Ik vermoed dat een kind zich het gelukkigste voelt als hij tijd doorbrengt met zijn geliefden en hierbij de aandacht krijgt die hij verdient. Dat er naar hem geluisterd wordt en hij zich kan uiten, welke mening hij of zij ook heeft.
Onze mening hebben we de afgelopen weken ook veel gedeeld over Sinterklaas en zijn pieten. En ik vind daarin dat iedereen mag vinden wat hij of zij vindt. Maar is de discussie niet wat eenzijdig gevoerd? Want als je even heel kritisch kijkt naar Sinterklaas: Wat leren we onze kinderen daarmee? Geven we hiermee niet een verkeerd signaal af? Het antwoord weet ik nog steeds niet, maar ik weet wel dat ik mij er steeds oncomfortabeler bij voel. We leren onze kinderen dat liegen mag. Dat je dingen anders mag voordoen dan ze zijn. En we vergoelijken dat met cadeaus. Nog maar niet te spreken over het signaal wat we met al die cadeaus afgeven. Je moet blij zijn met materialistische zaken. Maar eeh... kwam geluk niet voort uit andere zaken?
Tot slot zijn obesitas en suikerverslaving momenteel hot topics: kinderen krijgen alleen nog maar water mee naar school en leven op wortelen. En bij Sinterklaas? Geven we die wortelen aan zijn paard en springt het glazuur van de brosse kindertandjes alleen al bij de aanblik van chocoladeletters, schuimpjes en pepernoten.
Sinterklaas en zijn pieten. Er is de afgelopen weken heel veel over gezegd en geschreven. Bewonderenswaardig dat we ons met zijn allen zó kunnen laten gaan over iets wat “niet bestaat”. Ik denk soms dat er maar één weg is; dat we deze discussie kunnen staken als we gewoon helemaal stoppen met Sinterklaas. We leven in een tijd waarin veel maakbaar is. Een groot deel van het leven, maar ook onze tradities. Is het geen tijd om tradities te doorbreken en 5 december uit te roepen tot een dag waarop we aandacht voor elkaar hebben? Waar telefoons weggelegd worden en tv’s uitgaan? En waar we onze kinderen leren dat geluk in kleine dingen zit. Die later toch heel groots blijken.