Veertien
Veertien was altijd mijn geluksgetal. Het nummer van de grootse voetballer Johan Cruijff. Het nummer dat na het ongeluksgetal 13 komt. Het aantal dagen in twee weken: zo lang als mijn zomervakantie meestal duurt. Het nummer voor twee uur in de middag. Het moment dat één van de twee meisjes ongeveer verdwenen moet zijn. Een van de twee meisjes die nu nooit meer lachend thuis komt. Nooit meer droomt over later. Het nieuws van de afgelopen dagen raakt mij diep…
Veertien. Een prachtige leeftijd. De leeftijd dat je de eerste echte liefde ervaart, dat je je vergaapt aan popsterren, dat je de brugklas ontgroeit bent, dat je je irriteert aan jouw huiswerk en je verheugt op jouw zesweekse zomervakantie. De leeftijd waarop je waarschijnlijk (stiekem) jouw eerste alcoholische versnaperingen drinkt en jouw wereld steeds groter wordt. Het is de leeftijd waarop je vindt dat het hoog tijd wordt om groot te worden (of dat je je dat al enorm vindt). Nieuwsgierig naar waar je veertien jaar later zal staan, treed je nu de wereld tegemoet. Een leeftijd waarop je stiekem droomt over later.
Ik kijk naast mij op de bank. Daar ligt ze. Bijna veertien weken oud. Mijn dochter. Ze slaapt met een voldane glimlach om haar mond. Haar wereld, bijna niet groter dan haar wieg. Zoals alle veertienjarigen begonnen zijn. Vrij van angst. Van weet van de grote boze wereld. Ik voel mijn maag samentrekken… Ooit zal ik haar los moeten laten, moeten vertellen over een wereld van haat. Niet de wereld van liefde die zij kent…
Deze week kom ik er dus op terug. Veertien is nu even geen mooi getal. Het is veel te jong. Er één grote overeenkomst met Johan Cruijff. Nummer 14. Jullie zijn er niet meer. Voor de familie die achterblijft zal niet dertien, maar veertien het ongeluksgetal blijven. En zal de aankomende zomervakantie vreselijk zijn. Eén waarin het gemis groter voelbaar zijn dan ooit. Een lege stoel. Met geen veertienjarige, die mijmert over later. Wat leef ik intens met deze families mee.
Of je nu veertien bent. Of veertig. De wereld blijft hetzelfde. Vaak vol van liefde. Maar soms vol van haat. Maar laat liefde nu regeren in plaats van angst. Geef jouw kinderen vandaag een extra knuffel en vertel dat je van ze houdt. Vertel over een wereld van liefde, waarin haat nooit de boventoon mag voeren. Hopelijk wordt degene die dit op zijn geweten heeft snel gevonden. Laten we samen sterk staan en alert zijn, want haat zal nooit verdwijnen…
En laten we hopen dat dit ook niet opnieuw bij een veertienjarige gebeurt.
