Datajunkie
Verslavingen. De een houdt van alcohol. De ander van seks. De ander van eten. Ik hou van alledrie. Gelukkig niet zoveel dat ik er verslaafd aan ben. Tenminste… Misschien bij vlagen, maar ik heb geen dwangmatige neigingen en weet de rem altijd wel te vinden. Als ik het wil, natuurlijk. Maar de laatste tijd betrap ik mij er vaak op dat ik door de jaren heen wel een andere enorme verslaving lijk te hebben ontwikkelt. Door de komst van het internet en de smartphone, is alle informatie toegankelijker dan ooit tevoren. Heel handig, als je een nieuwsgierige inborst hebt, zoals ik… Maar er zijn grenzen… En die zijn soms echt zoek.
Ik lijk wel een datajunk. Heb ik een interessant artikel gelezen over ons rechtssysteem, dan schreeuwt mijn lichaam naar meer. Het nieuws en het weer bekijken, een snelle blik werpen in het o-zo-spannende leven van mijn ‘vrienden’, muziek uitzoeken en luisteren, achtergrond van de betreffende artiest verslinden, grappige filmpjes bekijken en tegelijkertijd ook nog even een interview lezen met een inspirerende grootheid. Inhoudelijke content wisselt zich sneller dan ooit af met snackable content en volgen elkaar in rap tempo op. Ik wil meer. Absorberen. Leren.
Flink zware kost slurp ik op alsof het bier is en vervolgens eet ik Facebook-onzin alsof het chips is. Maar voor een groot deel zijn dit wel zaken die afleiden van wat écht belangrijk is. We zijn met zijn allen misschien wel meer verbonden met onze telefoon dan met ons hart. En misschien zelfs ook wel met de relaties in jouw leven. Ik vrees, dat als we niet oppassen, het een van de grootste volksziektes kan worden. Omdat we geleid worden door wat we lezen en niet door wat we voelen.
Vorige week was de maat vol… Ik was een dag vrij en had heel wat mooie plannen voor die dag. Ik was vroeg wakker, maar besloot nog even mijn mail en sociale kanalen te checken. Ik dwaalde af en toen ik weer op mijn klok keek, waren we gek genoeg een uur verder. Ik lag ik in een onhandige houding in bed met een arm met kramp en had een wollig hoofd. Deze verschijnselen passen bij alle vier de verslavingen, maar ik kreeg een duidelijk moment van zelfreflectie… Waarom verloor ik mij weer in mijn telefoon?
Wat misschien een schrale troost is, is dat ik niet de enige ben die zich af en toe verliest in dit troosteloze bestaan. Het schijnt dat smartphone-bezitters gemiddeld genomen 110x per dag hun telefoon controleren. En erger nog: dat ze liever hun portemonnee vergeten dan hun telefoon. Omdat ze bij die laatstgenoemde het gevoel hebben dat ze geamputeerd zijn, op het moment dat ze deze niet bij zich hebben. Waarom? Omdat de smartphone een verlengstuk is van ons leven.
Op het moment dat wij informatie van onszelf delen op internet, activeert dit hetzelfde deel in de hersenen als het deel wat geactiveerd wordt bij eten en seks. We belonen onszelf daarvoor. En waarom willen we zo ongelooflijk graag meekrijgen wat er in de rest van onze wereld gebeurt? We hebben stuk voor stuk de angst om dingen te missen. Maar wat gebeurt er echt? We missen wat er in de echte wereld gebeurt. We kijken niet meer uit het raam. En vergeten te dagdromen. Dagdromen zorgt ervoor dat je creativiteit accelereert. Op het moment van rust maak je de beste plannen.
Het is cliché, maar zó waar: de tijd vliegt… En iedere minuut die we verspillen aan onze telefoons, zijn we niet bezig met het najagen van onze dromen. Kortom, zorg dat je af en toe even helemaal ontkoppelt. Geen telefoon, geen computer, geen tv. Ga wandelen in de natuur, lig languit in de zon en luister naar het ruizen van de wind. ben absoluut niet tegen smartphones; want het brengt de wereld dichterbij en maakt het leven op vele fronten veel makkelijker. Maar voor nu gooi ik hem in de hoek. Ik ben eventjes onbereikbaar. Ik ga even toegeven aan de andere geneugten van het leven en vooral enorm dagdromen.
En jij? Log even uit. Wees stil. Dagdroom. In de stilte hoor je namelijk alles.