top of page

Een middelvinger voor mijn gedachten


Ik hou van denken. Enorm. Van nadenken over het denken. Heerlijk. Want wat ik denk en ergens van vind, bepaalt wie ik ben. Mijn identiteit. Tenminste, dat dacht ik altijd… Maar is dat wel zo? Soms slaat het door: ik ben hartstikke nuchter en sta met beide benen in de klei, maar op momenten dat het druk is, krijg ik een overvol piekerhoofd en vliegen mijn gedachten van links naar rechts. Het is zo heerlijk verslavend dat denken: het geeft mij het gevoel dat ik aan zet ben. En ik heb nu eenmaal graag de touwtjes in handen.

Onze hele samenleving draait volledig om kennis en denken. Wij in het westen zijn continu op zoek naar antwoorden: Doe ik het wel goed? Ben ik wel gelukkig? Waarom moet ik mijn best doen? Ik vind een partner, krijg kinderen, ga dood… En dat was het dan? Leef ik wel het leven dat ik wil leven? Maak ik uit al die honderdduizenden keuzes nu wel écht de juiste? Je bent nog maar net uit die klamme, plakkerige luiers en de eerste keuzes die je moet maken dienen zich al aan: de juiste antwoorden tijdens de CITO-toets, de juiste middelbare school, de juiste stage, de juiste partner, de juiste loopbaan, de juiste hypotheek, de juiste vakantie. et is dan ook niet gek dat we naarmate we ouder worden twee dingen denken: ‘ik moet goed genoeg zijn’ en ik ben diegene die aan het roer staat: dus ‘ik moet alles onder controle houden’.

Ook ik heb jarenlang gedacht dat ik het leven bestuurde. En dat ik dat goed moest doen. Ik dacht dat het leven maakbaar was. Een beeld waar wij allemaal mee opgegroeid zijn: ‘als je maar hard genoeg jouw best doet, dan komt het allemaal goed’. Toch ligt het iets genuanceerder. De omstandigheden waarin je opgroeit, jouw genen en het lot dat jou raakt zijn zaken waar je geen invloed op kunt uitoefenen. Soms sta je in een goede rij, soms in de verkeerde. Het enige waar je invloed op uit kunt oefenen zijn de keuzes die je maakt. (het is mij wel duidelijk geworden dat ik bij het uitdelen van de cupmaten overigens niet in de juiste rij stond 😉 ) Toen mijn zusje plotseling overleed kwam er een heel helder besef: Je kan nog zo hard jouw best doen, zo hard nadenken over het heden en verleden… Maar het verleden kun je niet veranderen en het heeft dan ook geen zin om daar veel energie in te steken.

Ik heb als thinkaholic daarom een afspraak met mezelf gemaakt. Pieker niet over het verleden, omarm wat er op jouw pad komt en steek zo nu en dan even een hele dikke middelvinger op naar jouw gedachten. Voel. Voel wat nu is en doe iedere dag iets, wat je anders niet zou doen. Laat de controle heel even los, trek je daarbij niets aan wat anderen van jou vinden en van wat hoort. Het zit vaak in kleine dingen. Soms zinvol, soms onzinnig: maar het kleurt mijn dagen. Durf lef te hebben en je heel eventjes weer te gedragen alsof je weer een tiener bent.

Dit zorgt er namelijk voor dat je je weer zo blij als een kind voelt. Naast verliefdheid en klaarkomen één van de beste gevoelens die er bestaan. Aangezien ik de eerste twee gevoelens al zeer regelmatig ervaar, beloon ik mijzelf dagelijks met een portie lef. Ik flirt met het leven. En het mooie is: het veroorzaakt glimlachen, het opent gesprekken en zorgt ervoor dat ik straal. Dus mocht je mij een keer tegenkomen, met een ongelooflijk chagrijnig gezicht, dan zit er maar één ding op.. Wil je mij dan alsjeblieft vragen of ik onlangs nog wel eens een middelvinger heb opgestoken naar mijn gedachten?

Volledig in het ‘nu’ leven lukt mij nog niet. Daarvoor vind ik denken gewoon nog te lekker. Net zo verslavend als flirten. Maar ik weet zeker dat er een moment komt dat het besef binnendringt dat we onszelf allemaal voor de gek houden. Want wij zijn het die onze gedachten voor waarheid aannemen. Sukkels dat we zijn. We denken dat we bij alles de touwtjes in handen hebben en we zijn als de dood om de controle te verliezen. Maar heel eerlijk: hoe kun je eigenlijk iets verliezen wat je nooit had?

bottom of page