Slapend rijk

Iedere werkende moeder twijfelt wel eens of ze niet teveel werkt naast het moederschap. Ook ik. Eigenlijk weet ik het antwoord wel. En toch, toch laat ik mij regelmatig leiden door wat ‘hoort’. Hoe vaak komt het niet voor dat ik in gesprek raak en men vraagt: “Oh, wat leuk! Een zoon. En jeetje, je werkt ook nog 36 uur naast het moederschap. Tjee… Zwaar zeker?”. Vaak vergezeld door een meelijwekkend klopje op jouw schouder. Alsof het een taakstraf is. Soms heb ik de neiging te choqueren en te antwoorden met: “Werken naast het moederschap? Nee, ik moeder af en toe, naast mijn werk”, maar gelukkig weet ik deze zin vaak in te slikken. De tijd van de Dolle Mina’s lijkt compleet gewist. Nederland en feminisme. Een wassen neus, als je het mij vraagt.

Ik heb respect en bewondering voor de mensen die ‘moederschap’ (of vaderschap) als een fulltime job zien en er volledig in opgaan: dagenlang knuffelen met hun kroost, de hele boekenkast voorlezen en samen taarten bakken. Toch ben ík écht een leukere moeder als ik werk, daar ben ik van overtuigd. Ik haal er voldoening uit, wordt gewaardeerd om mijn capaciteiten en door de situaties waarin ik beland groei ik enorm als mens. Het maakt mij rijk.

Rijk ben ik ook als ik zie wat voor prachtige zoon ik op de wereld heb gezet. De tijd die ik met hem doorbreng is schaars, daar ben ik mij van bewust. Maar ieder moment dat ik bij hem ben, ben ik daar ook met mijn volledige aandacht. Iedere lach absorbeer ik alsof het zijn eerste is, ik verlies mij in onze knuffels, snuif zijn poriën bijna op (die héérlijke geur, die niemand anders heeft) en ja, zelfs voor het bouwen van legohuizen en treinbanen draai ik mijn hand niet om. Tot het moment dat ik een aai over zijn bol geef en hem in bed leg, geniet ik voor twee. En vaak zelfs voor drie. Ik merk ik dat ik na zo’n dag samen vaak gevloerd ben. Het contrast met een dag op het werk is groot, maar des te mooier.

Samenzijn, genieten en schaterlachen zit niet in uren dat je bij elkaar bent, maar in hoe je het ervaart. Wat onze zoon mij geleerd heeft en mij op onze dagen samen altijd weer even extra doet beseffen, is dat het er niet om gaat wat de rest van de wereld ergens van vindt… Er is maar één weg de juiste: doe niet wat ‘hoort’, maar doe waar jij je goed bij voelt. En als ik dan, iedere avond voordat ik ga slapen, in dat kleine bedje kijk besef ik mij…. Zelfs slapend… Zelfs slapend ben ik rijk.